Да напишам песна за смрта
Повторно ме натера животот
Простете не зборувам јас
Тоа просторот одекнува со ехот
Вели само смртниците се плашат од неа
Тие кои за вечноста знаат
Како премин ја гледаат

Миговна е само миг трае
Миг кој ни окото не го знае
Миг кој само времето го чува

Сонувачите
Како коњаник ја опишуваат
Кој прави тропот страшен
Незнаат незнаат го знам тоа

Плашливците
......колебливците
...................среброљубците
Приказни страшни сега кажуваат
Старица грда со лити партали
Ја виделе таква
Лажат лажат
Се лажат прво себеси

Простете можам уште долго
Долго долго да ви кажувам
Но новиот чекор ме кани
Новиот чекор ме носи
Вели времето да не го запирам
Миговите да не ги бројам
Само чекорите да ги правам

Неброени Мигови

Никодин Чернодримски

Prazniot pogled ostana tuka
Go potpolni prostorot sto se pokaza
Veterot igrata ja zapocna
Polnokna prikazna negova bese taa
Nadesta kako ala se pripi do stenite
Isplaseno gledase vo dolinata
Covekot razocar od srceto svoie ja isfrli
So pcosti I kletvi I go pokaza patot

Besot vo dusat samo pustos pravi
Ne go saka noviot den
Omrznati utra I pelin pladne se sekojdnevie
Nokite bigorosani I skameneti
Samo stisokot na usnite pred krikot navestuvaat nov mig

Kaldrmata potemne
Go nema javacot na radosta
Ili mislese deka e radosen
Sega znae deka seto toa bilo iluzija bleskava
Deka seto toa bilo lazno vreme

Na samo dve ulici otuka
Kaj starata crkva eho mornicavo
Kambanata cuka na mrtvo
Covekot misli deka cuka za nego
Ne se plasi vejke  I od smrta

Odaite sega samo praznite cekori gi merat
Samo ladnite vozdiski gi zbiraat
Ovde nekogas megu ovie zidovi sto taka goli se
Nekogas nadesta svoeto lazno carstvo go gradese
Nekogas nadesta svojot pustos go pravese

Nebidnina

Nikodin Cernodrimski

ОРОТО НА ЉУБОВТА

Музите на инспирација
Со восхита своја полноќта ја чекаа
Кога часот нивни дојде
О така волшебно и нежно
За раката ме допреа
И кон реката на идеите ме понесоа
Со криљата свои лицето ми го ладеа
И времето го запреа

Рекоа
Вечноста ја носиме
А ти биди спремен
Кога на брегот стигнавме
Глетката беше таа која здивот го запираше

Повторно рекоа
Тоа беше песна заносна
Седни под гранките на врбата
Не е таа жална
Закрилник на треперите твое е
О знај ти кој ги впиваш желно секој миг
И чедно погледот го пушташ

Нимфите ги намамивме
Евеги
Само што струните не го затегнале
Зарем не го слушаш воздухот како трепери
Смириго ти смириго срцето твое
Ритамот нека потскокнува подоцна
Сеуште не е време

А сега
Самовилите евеги
Зарем не ги гледаш
Отвориго срцето и погледај ги
Со косите свои о така заносни се
И водата ја натераа
Немирна да биде
Клокот клокот да прави

Струните одекнаа
Песната ја кажаа
Песната ја запеаа
Да не заборави
Да се запамети

Домене една вила златокоса седна
Беше со лице озарено од радост
Малку задишана од орото што го играше
Тивко тивко како ветре утрински
Тивко ми раскажа една сторија убава
Се*еси си реков
Морам морам да ја запишам

Евеја читајте вие гладни за зборови
Вие чедни за трепери
Вие будни сонувачи
Кои го знате срцето како трепери
Вие кои сте ги ги гледале многупати
Многувечери пеперутките како играат

Ова е само запишано
Она што самовилите го знаат
Она што самовилите го гледаат

Патеката на љубовта
Само што трпеливо започна да се гради
Напред илјада бакнежи се распослаа
Позади двеста воздишки останаа

Крикна во часов овој
Закрилникот на вљубените
Месечината блескава
О прокетница ли станав
Ете дозволив и мене темнината да ме прекрие
А таму двајца вљубени
Чедно светлоста моја ја чекаат
О проклетница ли станав
Сега со зрак еден прошка од ним ќе побарам
Знам каде се
Знам како ќе ги најдам
Во срцата нивни ќе ѕирнам
И таму седалото ќе го видам

Блесокот златокосен мракот го растера
И капките ситни тоа го видоа
Блеснаа небаре сафири се
Си намигнуваа едни на други
И кикот нечујен ете направија
Среќни среќни беа
Вљубените ги чекаа тука да поминат

Кога одалеку трубите затрубија
Молк настана
Луѓето здивот го сопреа
Птиците песната
Ветерот силата ја скроти
Само шепотеа меѓу се*е
Љубовта ќе помини
О така волшебно ќе биди
Бајки нови сега ќе раскажуваме
Бајки невидени
Бајки досега неслушнати
Бајки и сказни за двајцата вљубени.

Само во осамената трошна куќарка
Љубомората од бес киптеше
Со очите во не*еото гледаше
И за се*е шепотеше
Не ликувај така победоносно
Чувајсе чувајсе добро Аморе
Чувајсе добро кога ти кажувам
Кога уморот те*е ќе стигне
Кога ќе посакаш сонот да те понесе
Чувајсе јас ќе доползам до само едно срце
Стрелата твоја ќе ја извадам
И сласта своја ќе сладам

Зависта која сокриена во тревата беше
Само тивко и шепна на љубомората
Ако мислиш дека сила ќе немаш
Препуштими мене
Умеам јас со тие чедни срца
Кој на сешто треперат
Воздишка една ќе му подарам
Која отровна сласт ќе има
Ќе видиш ќе свене за час
А тоа е мојата сласт

Тагата тага срамешливо си замина
Знаеше дека е победена
Го призна срамно поразот
И тргна во поход нов
Нечије срце да зароби
Со темни мисли да обвиа

Рамнодушноста сеедно и беше
Трпелив миг чекаше
Само од страна гледаше
И на сите им се чудеше

Немирот во дувло едно темно замина
Се сокри да не го исмејуваат сите
Им рече
Не ме барајте мене
Овде не е моето место
Премногу блескаво е
Премногу светлина има

Копнежот од возбуда неможеше
На место ниедно да се скраси
Кутриот тој
Чекаше вревава да се смири
И победоносни да зачекори

Донего шепотот стоеше
И сила невидена му влеваше
Го бодреше постојано
Го тешеше трпелив уште малку да биди

Патеката на љубовта
Само што трпеливо започна да се гради
Напред илјада бакнежи се распослаа
Позади двеста воздишки останаа

Месецот силно блескаше
Копнежот оро водеше
Шепотот сила даваше

Орото на Љубовта

Никодин Чернодримски

00:35
Fantazie
Uveg парень, и друзья najverni
Od начале jutra
Sve на солнце

не заходит на počinak
Kada пришло noč
Grlila их нежно oboje
Tako какие новые fantazie
U всегда его мечта poklanjala
I в мире, а затем привел nevideni

Габи является радости
и бегущей uvekJedna svetulja
последователей bila
Nežne его стихи он pjevalaI
веселый парень BIOS,
что является злом с sebe

Uvek ревновать мальчика
является его bioSvetulja
был захвачен жалобный мальчик postao
Plakao много noči
Plakao много dana
Plakao с уголовным nadu
Da еще milost

Evo лет,
в настоящее время взрослые prošle
Evo уже postao
Ali человеку всегда,
когда мальчик tužan
Zlikovac prelinje

Tužan

Момчето и фантазиите
Другаруваа постојано
Од изгресонце
До зајдисонце

Кога ноќта ќе дојдеше
Ги прегрнуваше нежно
Фантазиите во сништата го носеше
И светови невидени му даваше

Патуваше весело и незаборавно
Една светулка придружник му беше
Тивки песни на уво му пееше
Радосен го правеше

Злосторник еден
Што љубоморен на момчето беше
Светилката ја зароби
И тажен го стори

Тажното момче

Если в прошлом
Dodžeš к моей двери srce
Molimte не otvaraš
Tuga печали есть mnogo
Pa мая печалить вас,
что вы были моей первой roza
Ali odjednom
Ti вы zatalasala моя segašnost
I стал моим prošlost
Ako солнце, что zalazi
Napiše ваше имя на nebu
Nemoj к čitaš
Ako čuješ
Kako bubaljke говорить
о зеленой траве priču
Nemoj на конец čuješ
Previše является tužna
Ako раз poželiš
Mesec pjevati песни,
что вы делаете,
что к концу čiješ
Previše печальной ноте poželi
Veter придется miluje
Previše является nežan
Da грусть Иногда моя ponese.

Ako

Ludi Балканах 00:32
pjesmaJedna это похоже на то
, что многие из них napisani
Za сумасшедший балканский
более poludim balkanci
Vekovi что prošli
Sa кладбище neznajno он nasejali
Sa крови являются красные реки oboile
OvdeLudi balkanci
Prvo svadža незначительна начинает prave
Pa затем война кровавая масса reše
Onda все круглые zaposedajuI
dogovr положить конец войне potpisuju
Koji только по всей видимости все еще ispoštuju
Omraza в veined nihovu запускает старые раны leče
Kada Dodž gostin с strane
Onda любой Balkanac manu
Radost песню и не слышен на всех strane
Stranac kutar думаю
, что мудрость его приняли
на идиллию nestvarnaŠta только в priča
Vest мифы о soživotom balkanski
Svetom везде evoje žuriIzvinite то,
что Вы читаете сказки lepe
Meden месяц незнакомец является prošao
Eto десять лета вновь prošliI
опять на Балканах ума svadža
Ali это сумасшедшие balkan
Ali они сумасшедшие balkanci
ŠtačešOd
-то должно быть živi

Ludi Балканах

Ovo
Это vreme
Šta есть в юродство мы pretvorili
Jeli Это vreme
Šta его,
мы,
как правило, ukrali
Jeli Это vreme

Civilizacija хочу nazovemo
To является bilo
Samo одну ночь mora
Koja пройти bilo
Samo это кошмар,
что мы video
To был воздать uzeo
To был на этот раз bilo
Šta будет prodže
I этот раз nepovrata слово
то вы odlazi

Ovo

Tuga и Джой
VečeTugo
Ovo так сказать,
что kozna put
Dobro вечером
темноты dokNam так zagrli
OsečamDa не будет zajedno
Kao SAMOIL ratnici
Gordo к stanemoIspred всю ночь iskušenija
Kada утром dodže
Na Джой poželečemo
Dobro Jutro

Tuga и Джой

Nočno повязку
Zavije черный noč
Zavije и плакать всех вокруг
как bacaIsto ранены zver
Razbacuje сорняков
Razbacuje все strane
хотел было
Da bokrije боль этой mališanu
Zavija и hoče
Da zavije более jače
Da душили слезы
zavije и в любое Моли vetar
Neka она ведет эту plakanje
Neka его raseje strane
Neka все принимают и bol
Veliku МС имеет в noč
Veliku этой prekrije
A можно сохранять в svoju
Pa может быть более этой mališana
Sačuvače večno

Nočno повязку

Даниел Краљевски
Род 1988 год
Куманово
Република Македонија
Поет Аматер,идна надеж на Македонија и Македонската Поезиа и проза,поет кој навистина вреди да се промовира не само како личност туку и неговата поезиа која во себе носи премногу искреност,поет кој не се плаши да ја отвори својата душа,поет кој своите најскриени чувства ги вади од тајните дамари и ги претвара во стихови кој со својата убавина пленат.

Копнеж

Еден ден!!
Да, само еден ден.
Еден, најубав ден.
Кога птиците летаат највисоко,
кога мислата го надминува небото,
кога вселената ќе ми биде најубавиот хотел..

Еден ден!!
Еден вистински раскош.
Тогаш една љубов излезена од мене,
ќе ја допре нејзината рака,
ќе ја покрие целата со своите штитови,
ќе и` ја подари сета топлина што ја чуваше целиот живот.

Еден ден!!
Ќе го допрам соништето.
Ќе излетам од грмушка со врела енергија.
Ќе те погледнам толку блиску што ќе си ги допреме носевите,
тогаш ќе ме прашаш -колку е голем копнежот?
Ќе одговорам -колку должината на последниот ден.

Намена

Од желбата блика светлост,
од светлоста проникнува рог,
од рогот – шило.
Од него боцка!
Боцката го светнува својот врв,
балонот со желби пука над нашето сонце.
Сите ние фаќаме по една желба
и на Дедо Мраз му ја праќаме.
а тој пак ја претвора во светлост.
Од светлоста проникнува рог,
од рогот шило.......

Желбите ни се во раката
Остварувањето нивно ни е во главата
Ја ставам раката на главата
Ги спојувам желбата и остварувањето
Се раѓа светлост
Од светлоста проникнува рог
Од рогот шило........

Од неколку извртени кругови околу својата оска
Ми доаѓа светлост која вели:
Желбите се за негување
-не за остварување!!

Не си виновна

Ќе посакам ветер да ја развиори крвта
да ја оттргнам болката од мене.
Ќе посакам да им пишам на сите
да се поздравам пред да заминам.
Ќе ми остане неостварена желбата
да ти подарам моја книга, на тебе посветена.

Сега и овде го решавам никогаш нерешеното.
Се предавам во рацете на следниот водач.
Низ мене виори тивка мисла
што ми носи вечност,
што ми дава мир.

Посакав да те насмејам –не успеав
Посакав да ти подарам нешто мое –пак не успеав
Посакувањата мои, ги брише погледот твој.
Не си  виновна!
Животот мој не го избриша ти
-јас го избришав.

НЕБИТЕН

Нека појдат ветровите,
да го искорнат дрвото меѓу нас.
Нека залајат кучињата,
да го повикаат ветрот.
Нека врескам со нејзиното име,
да ме чујат кучињата.
Нека ми биде единствена желба,
да врескам со нејзиното име во сонот.
Нека се изгради тврдината на нашето царство,
да ја направам принцеза -единствена моја желба.

Нека појдат ветровите,
да ме направат небитен!
Нека ми ја земат прашината од усниве,
да ја направат слободна,
насмејана,
радосна како и секогаш.
Без разлика дали ќе има кој да ја гали со зборчиња..

Јас сум љубов

Во вените ми тече љубов,
во срцето ме гуши страв.
Наидува болка пола со љубов,
додека тажните парови со усни се забавуваа.
Со страсти уништував љубов,
-се уништував себеси.

Јас се нареков љубов, за да и` влезам во срцето,
но таа одамна за љубов измислила став – дека непостои.
Кога ми го кажа, дознав дека непостојам.
А друга ми рече дека постојам во нејзиното срце,
се побарав таму,
не се најдов.

Јас сум љубов, течам низ моето тело,
асоцирав на црвената боја.
Немав дом, бидејќи срцето ми го зема друга.
A таа.. ги заклучи вратите од нејзината празна куќичка,
не ми дозволи да ја исполнам, а можев..

Poezia od Stihozbirkata_Po Patekite na Orfej-

Адски молк

Молкот околу просторот го заобиколи
Мене така страсно ме зароби
На пањот од старот даб ме седна
Музите со потик што носеа ги викна
Маса од ела делкана ете тука се најде
Сонцето  тажно ме поздрави кога зајде
Незнаев  тогаш дека тоа е така страшно
Можеби затоа што невикав гласно

Карпата која евеја тука стои како час истрошен
На мигов овој кој неизвесен е и исплашен
Еден грам сила тогаш видов одникаде дојде
Дупка голема во карпа отвори и патека се виде
Адска дупка беше тоа кој не верува не верува
Глас грмна не беше Божји рече со стапалка се слегува
Ден како век шепот рече треба да знаеш се брои
Но ниеден досега кој стапалка сторил на место не стои

Муза проклета која проклетство носи за рака ме зеде
На патека од трња и глогови златно руно почна да преде
Кога круг еден со родан ќе стореше благослов од пцости даваше
Тресок со нога своја крива правеше и дете цицалце од мајка крадеше
Лордот свој во занес го викаше на гозба сега да и дојди
Заедно така како во времиња стари со пизмата своја да ја најди
Во крило свое широко да ја земе слуга ќе му биди рече сега
Озарена како час нероден на место тоа застана  и нема веќе да бега

Муза втора која инспирација низ своја солза една ми подари
Беше тоа кип скаменет кој само една стапалка  сега ми зароби
Кога осамена ќе биди кога мене ќе ме нема од местото да мрдни
Три века веќе пајажини ја јадат трошна е и од јадови тажни
Ако реков барем тука во адов корисен ќе бидам и некој корист ќе има
Две стапалки оставив така великодушно кои кип со радост ги зема
Бес страшен со оган жежок на грб во час се сурна
Во понор кој крај којзнае каде ли е кој ли ме турна

Муза трета која со благослов за љубов беше благословена
Овде на триста ланци беше врзана и со проклества покриена
Шест орди од пци со очи вжарени и канџи остри будно ја чуваа
Змии стотици илјадници со отров кисел патека затвораа
Немој грмна гласот кој небеше Божји душа да си лажеш
Слушни ти смртнику херој никој не е тука судбата своја на рака си ја носиш
Но сега ти врати се во душа твоја зрнце надеж гледам
Не сум милостив кога душа нечија јас земам

Морав о така морав брзо со итаница како гром да итам
Кон пањот од дабот стар да стигнам за потоа да не скитам
На помош тогај дојде една птица која незнам од кој сој беше
Песната нејна во занес ме фрли и сега мислам како време бегаше

Ехо

Ехото го донесе гласот кој несреќи најавуваше
Од долината која некогаш живот даваше
Сега пустина е само пуста испустена
Угар стана кутрата таа
Ја напуштија зошто мораа душите премалени
Кога збогум и кажаа
Усните беше им испукале од жед
Та со шепот едвај зборовите ги изговараа
Се делеа
Солзите што ги пуштија не беа доволни да ја натопат
Родна да ја сторат
Молитвите беа залудни
Небото катинар стави се затвори
Облаците душмани станаа
Само жегата така великодушна беше
Жега даваше и секаде се протињаше

Ехото го донесе гласот кој несреќи најавуваше
Од долината која некогаш живот даваше
Ехото носено на жешкиот ветар
Ехото кое јато гаврани го изговараа така гласно
Злокобно и тажно
Оваа долина сега адот ја зароби
Како свое чедо ја гледаше
Ја хранеше и сила и даваше
Како награда змииите и гуштерите ги донесе
Тука свои дупки да потполнат
Свое сврталиште да направат
Тука вечни да бидат

Ехото тука мир најде
Ехото тука со мракот зајде
Ехото тука починка прави

И бес и бол

Здодеани ми се сите човечки зборови
Секој збор сеќавање едно носеше
Сега плуканица ли е тоа прашувам
Ги љубев о така страсно неразбирливите
Енигма некоја чудна носеа
Напати тоа беше болка кога ќе ги разберев
Проклети проклети велам сега
Сега без нив така е празно
Незнам дали молков ми ги украде
Незнам дали од мене тие заминаа
Ме напуштија без да се поздрават
Збогум барем да кажеа
Па нели беа зборови
Ете еден горделив збор се одважи да каже
Скитник сум бил на земјата црна
Денот мој затвореник пленик станал
Безумноста го заробила слуга го сторила
Празнотија го наполнила
Сега некаде далеку утрото стражари
Демне внимателно претпазливо
Незнае кутрото дали да дојде тука
Празнотијата го плаши
Повторно во зборовите се заплеткувам
Повторно болката ја хранам така изобилно