Сеуште сте тука,
жетвари на голи коски,
црни соколи ,пискотници,крикови
жетвари,ѓаволи,сотони.
Жнејте жнеј,
неможете да и жнеете,
не има премногу,
како плевна сме,насекаде не има.
Пискајте црни соколи,
ќе затае крикот штом севишниот пресуди,
штом правда ќе пресуди,
штом жетвари ќе покоси.
Петровска Даница.„08„

2

о миг мој краток зошто ли замина
да жетва не ожнеав
да сега само месец гледам жедно
и утро чекам чедно
о време проклето било
застана само за мене
каде е злосторникот
што ете овде на ова место
чекркот го стави во тркалото на судбината
да и жетвари сега повторно се ројат
сила имам доволно
глас грлат ете пуштам
нека треперат жетварите и во сонот
ни во адот место ќе нема
3

Перото пишува,не престанува
мисли течат како река
разбуркани емоции
мир немам,солзи треперат.
Колку песни,колку стихови
колку тага,очи натечени
раце растреперени
душа распарана,молк стана.
Камено ли е срцето
кога млади стебла пресекоа
кога млади цвеќиња згазија
кога млада љубов молкнаа.
Даница Петровска „08„

4
ветрето евего од шара лази
и тикво со нежност шепот носи
праведлив трагачи кој страдаш на ветроминава
не нетагувај сега ти
јамите ги спремив од длабоки се тие
и недополнети останаа
од жетвари знај
не крај немаат не ад нема
сал демони страшни таму има
сал демони што со зла душа се хранат
евеги евеги тргачу по правдина
зер смрадот не го чуствуваш
чекаат чекаат и сал канџи свои точат
не го пизми часот иден
Правда правда извика некој од далечина
правда сакаме
за мракот наш што не го сакавме
за солзата што не ја проронивме
правда правда бараме
5
Среќа е што не сум земја
во црни дупки ќе ме фрлат,
куп земја,гроб до гроб ќе прават
солзи врз мене несакам да паѓат.
Среќа е што не сум камен,
ќе ме газат,толчат,сомоелат
камени плочи од мене ќе прават
врз младо тело ќе ме постават.
Среќа е што не сум дрво,
ќе ме делчат,стругат
сандуци од мене ќе прават,со шајки состават.
Среќа е што не сум цвеќе
ќе ме наберат,венец од рози направат
до камени плочи постават
гробот ќе го красат со златни букви извезат.
Даница Петровска „08„

6
и овде и таму бесот се уште не спие
и овде и таму жедта сништа рие
и овде немирот место не скраси
не не и не тоа не е вистина
извикаа спомените од детството
кој беше тој злосторник гнасен
што во заборав не стави
ние повторно моќни сме
и вистината на пат ја носиме
некаги
во лудоста нека се кријат
некаги со мрак нека се штитат
но времето за нас тече
но времето за нив запре
премногу крв на рацете имаат
премногу злоба во мислите носат
ете такви се тие
7
З Л О
Сотона им е кум,
со крв,омраза попрскани
безимени се,име не носат
безлични,лик немаат.
Зло од проколнета душа
омраза од безочни силуети,
смртта бега од нив,
талкат во космичко ѓубре.
Исфрлени од пеколот,
рајот ги прифаќа,
бегаат изгубени души.
ги пече светата вода,светиот крст.
Огинот не ги гори
водата не ги мие,
земја не ги закопува
црна дупка не се отвара.
Ниту камења не ги закопува
се тркалат, бегаат од нив,
трева каде газат свенува,
ветер стивнува,празна душа не разладува.
Ниту змија шарена отров им  непушта,
ќе се отруе од нивната гнасна крв,
се свила од зло кое не го видела
од зло кое не го слушнала.
Потемне небо,дожд истура,
плаче над млади тела,
камени плочи од зло измие
млади цвеќиња на ливада понесе.
Петровска Даница„08„

8
о судбино
сега ни клетвите не ги фрламе
еве на оваа кутра земја
црна бела и негде со ума измешана
паметници многумина има
некои со ука некои без ука
писанија со златни букви прават
не не не не го сакавме тоа
не не не за писание
но нека
ако треба да биде така нека биде
кошмарни сништа злото сега спрема
кошмарни дни злото сега дава
о вие бедници едни
викаат господарите нивни
зер мислевте со малкуте мозок
дека наследници наши ќе бидете
бедни сте
прво во душата бедни
празни сте како и вашите дни
празни како дупките црни
каде таму ви е местото
ете денес може*и
ете утре може*и
бедници едни  во дупките ќе ве сместиме
и смеата на господарите се разлеа
и болката во ушите на бедниците се зголеми
но некаим но така им треба
велеше осаменикот еден
9
Се замина во заборав,
само неколку солзи и стихови
сеќавање на еден ден и ноќ,
воздишка што утеха нема.
Тука се ,за да зборуват,
тука се, за да не се заборават
тука се ,на камените плочи
тука се , заминуваат во ѕвездени ноќи.
Месецот над нив свети
приказна за нив ткае ,
приказна за јунаци три 
невини чисти душички.
Даница Петровска „08„

10
луѓето умираат времето не
во време отидоа вечност станаа
прав и пепел оставија
спомени да раскажуваат
спомени од слики и зборови
молк пред еден спомен
солза поред друг спомен
само тоа е деноноќие
само така се редат дни
дни тешки како камења
часови морничави како авети
наутро мрамор зборува
навечер мрамор кошмар станува
кошмар на пци крвјосани
кошмар на пци јадосани
та ни мира сега имаат
тани збор им се фака
демони им душа тргаат
и на пат ги спремаат
11
Долги се ноќите,
не до сонени сни,
празна преграта утеха нема
мој мил татко каде  си
каде отиде , не се врати
дали ангели крилја ти дарија
дојди полетај до мене
долетај во сништата мои
саму таму сеуште те гледам
ликот твој ,насмевка драга
и,шепот тивок приказна кажува
приказна за арнаутска жетва
приказна за демони црни
приказна долга крај нема
каде си ти, каде те снема.
Годините поминаа
сеуште те сонувам
сеуште се прашувам
долги години поминаа
големи рани јас лекувам
рани од арнаутски жетвари
рани не зараснати
рани поечат и не се лечат.

12
арнаути жетва направија
зло тешко сторија
ангели на земја дојдоа
ангели зедоа
празнина оставија
со мачнина исполнета
да сега само солзи ја мијат
судбо судбо
само клетвите останаа
прагови непречекорени зјаат
прозори неотворени мреат
не не воздишка од гради велат
погледи кон калдрма гледаат
чекорот познат да го видат
чекорот што со мрак се прибираше
не не воздишки велат
и повторно поглед пуштаат
13
Завеани трагови,
покриват се,
студени ноќи,студени души
мразулци на кровови висат
студени се улиците
по некоја насмевка на мали деца
санки летаат,ледени топки фрлаат
радост им блика,студот не го чувствуват
само стара мајка спомените ја носат
за синот сакан кога на куќниот праг
чека синот да се врати,да му згрее студени прсти
шапка му намести,толо палто и шал намести
се стопи снегот,траговите исчезнаа
мајка стара сеуште чека синот да се врати
да му приготви ле*ец ,омилен ручек
и сок од црвени рибизли крвта да ја ојакне
се грижи таа цели денови и години
и сеуште го чека на прагот, трошлив и стар
белким ќе се врати,и извикне Мајко
Косите обеле,раце растрепереа
згрчени раце,суви усни негова слика бакнува
од очи солзи тивка воздишка,каде си,каде си ти
да стара мајка прегрнеш утеха дадеш
мирно да зспијам никогаш да не се разбудам.
Даница Петровска
13

да можев парче
од времето да украдам
тоа ќе беше
мигот на жетвата
да ножев зрак
од месечината да заробам
тоа ќе беше
патека до домот
но неможам
зошто сум проколнат поет
кои само можи
порталот на времето да го отвори
и настани
случени неслучени
стрпливо ги запише
но неможам
зошто сум проколнат поет
кој само можи
солзата жешка
во воздухот да ја почуствува
кој можи
крикот од болка
во далечина д го слушни
проклетството е тешко
да се биде
стрплив запишувач
на судбини разни
на каменот со настани
14
Чувај го тоа што го имаш,
зошто кога ќе го изгубиш
не вреди и сто пати повеќе
сто пати да се молиш
сто пати да тагуваш,
сто пати  солзи да рониш,
сто воздишки незначат ништо.
Чувајте се што ви е драго
чувајте од ѓавол што демнее
чувајте очи од зли сили
чувај не Севишен наш во те*е е спас.
Д.П „08„

15
дните минат
дилемите се редат
прашањата се ројат
мораше ли
слученото да се случи
или може*и не
мораше ли
или
може*и беше тоа
само нечија наредба
или
може*и беше тоа
самоја нечија желба
или
може*и беше тоа
само нечија авантура
или
може*и беше тоа
нечиј крвав ритуал
да се смилува над ним
крволочниот демон
на кого му се подадоа
многу ноќи пред тоа

25

не го читај ова намернику случаен
како писание обично сега
не не е писание ни сторија една

о проклето празен ден ли е
о проклето празна душа ли е
о проклето празнотија ќе е

немир еден чуден се евего се буди
непознат досега од некикаде иди
бури и солзи неисплакани носи

не не пискотници не се тоа
не не лелеци не се тоа
страотни викови ќе да се

гледам неизвесноста сласта ја дари
изобилно и долго ја остави
чиниш за навек ја заборави

о проклето проклет ден е
о проклето проклет час е
о проклето проклет миг е
26
Јауци и лелеци,
леле земјо црна
леле тешка  ли  си
синови ќе затрупаш.
Синови ќе ги земаш
за те*е ќе ги венчаш
млада невеста ќе им бидеш
со црн фустан прекриеш.
Со цветови ќе ве покриам
младоженска прекривка
со песна милосна испратам
лелек не слушајте ,тоа мајчино срце тагува.
Даница Петровска
27
о мајко тажалке
страдалница вечна
уште само зборот ни остана
нам
како утеха да ти го дадеме
знам
зборот болка твоја не лечи
знам
зборот денот повесел нема да ти го направи
но барем
за миг темнината
што етеја и деног го исполнила
за миг ќе ја растера
знам
зборот утеха
земјата полесна нема да ја направи
знам
солзата жешка
што катаден капи од твоето око
нема да ја сопри
о мајко тажалке
страдалница вечна
знај
зборот утеха
миг сила ќе ти даде
28
И, ти си мајка,
мајка на жетвари клети,
мајка на црни соколи,
мајка со повој крвав
и,каква мајка беше ти
со какво млеко го задои
дали црнила течеа
дали омраза твоја душа лечеа
штом синови наши
во смртта ги испрати
твојот син со омраза допрати
со тешки зборови клетнички
со неправдини задои
од нас синови одвои
дали мајка беше ти
или ѓавол црн во црнила
или демонска ќерка
попрскана со црна крв
задоена со црно млеко на омраза.
29
немој
немој ти наивна македонко
која со срцето сакаш
која со душата патиш
која со утрото трепериш
немој глава со такви мисли да полниш
зер твој татко не ти кажал
зер твој дедо не ти раскажај
сој е тоа чуден
сој е тоа здивен
здивен од крвјата локанати
низ векови многу
немој македонко наивна
на солзи од сој да верваш
ронат што уште крв не локнале
реват вто уште месо не распарчиле
урликаат што биле прекинати
од утроба мајкина рошба да откинат
немој
немоја наивна македонко
време да си трошиш
немој со такви мисли
болката твоја чуваја за се*е
но ни не им кажвај
сласт е тоа нивна
30
сласт нивна,
убост на срце  што  здивна...
во починка
на страсна лединка
мир вековен лачат,
дар за души мачни што плачат...
НЕМОЈ
   И ТИ
      НАИВНА МАКЕДОНКО,
солзите дарој да ги даруваш,
проклетсво привлекуваш,
КРВАВА МАКЕДОНСКА СВАДБА
                           ќе сонуваш...
слушни
ветровите на кавали свират
  сватојте скаменети мисли да смират
погледај
по реките алови китки пловат
  сватојте ненаситни да би се напојат...
почувствувај
за кого тоа стиховите пеат,
  за кого тоа природата цути,
   за кого тоа Љубовта бојува,
    за кого тоа Ерос вековно војува...
ТОГАШ
кога мигот нивни
ЗАЕДНИЧКИ
сплетен 'ко целина
во сенката на истата ледина
ќе ти помине 'ко молња
низ твојте очи
  црни,расплакани,
САМО ТОГАШ
СРЦЕТО ТВОЕ ЌЕ ГО РИМУВА НИВНОТО ИМЕ,
ЌЕ ПОСАКА ДА ЖИВЕЕ
ВО ВЕЧНОСТА....
НА ЉУБОВТА
    Славкова Славица 00:02 01 Јуни 2008
31

Дали срцето повторно ќе сака
многу отрови го затруеа,
многу неправди му нанесоа
од болка како камбана бие
болка за саканите свои
болка тажна во гради се сви
и ,чука ли чука во римот на солзите
и, ноќва кога пишувам сонот ми се крие
од секоја мисла и спомен
мој мил брату,јунаци сите
мојата мисла кон вас лета
спомените се ројат
слики од детсво се бројат
бевте деца како сите деца
беше дете како секое дете
срдито ,расплакано,инаетливо
македонска крв во него текло
јуначка мисла,јуначки дела
за подобро утро, мирен сон да се сони
сонот ти го украдоа
омраза во душа разгориа
Даница Петровска

32
мома македонко
што така сал горчини збираш
пуштиги по варадар нека во егеј се удават
мома македонко
што така коси си кубиш
и време во тага се губиш
остави коси за плетење
остави време за љубење
нека
не срди срце
не јадосуј душа
време врвит и време враќат
враќат на чеда нивни
до седум колена
двери што срце затворило
пушти да љубов ти отвори
нека време ќе лечи рани
не не заборав нема
нема знај да дојдит
една рака ума
од хумка ти земи
и сал сите спомени таму смести
една рака црвеница
од хумка ти земи
и сите солзи таму смести
една рака иловица
од хумка ти земи
и ете незаборав си направила
остави време ќе плати
и зло ќе врати
32
Засветеа три ѕвезди,
три ѕвезди засветеа ноќва
се радува месецот сјаен
ѕвезди трепилки им се радуват
Приказна раскажуваат
за јунаци зборуват
три јунаци,три ѕвезди не згаснуват
три имиња како сонце изгреват
Ќе засветат уште ѕвезди
ќе се растреперат со сиот свој сјај
јас ќе ги чекам,над нив ќе демнеам
сиот нивен сјај на дланка соберам
Раскажувајте ѕвезди мили
вашиот сјај три имиња да расветли
три јунаци,три млади фиданки
набрани во вечност опеани.
Даница Петровска

41

еј вечноста сега
во прегратки ги зеде
од заборавот ги истргна
таму
не бисти има
туку имиња со светлост обложени
од колена на колени
вие луѓе приказни напишете
и така правта од заборавот ќе ја симнете
42
Ајде луѓе каде сте
напишете по некоја буква
по некој стих
јас имам сила
јас имам љубов
и тој е тука
пишува несе*ично
несербично ја троши душата
несе*ично за нив пее
да,вечноста ги гушна
бисти од господова светлост им свети
светлост која не згаснува
светлост што сите не љуби
од колено,на колено
од уста на уста приказната
за јунаци е сторена

43
евене повторно
ние живите паметник пишуваме
и патеките на заборавот ги бришиме
со зборови силно
во коцките ги врежуваме
и потсетуваме
заминаа четворица
се врати само еден
се врати како енигма
нерешена и ден денес
се врати како тајна
тајна некажана и ден денес
се врати и не се огласи
остана сокриен во темнината
остана прекриен со сопствениот молк
или може*и страв
сокриен во енигмата
се појавија само прашања
прво беа стотици
сега се илјадници разни и чудни
но првите две
постојано висат
дали требаше
зошто ли мораше
се појавија одникаде
останаа да лебдат
да лебдат во воздухот презасите
останаа да лебдат
со енигмата нерешена
но ние живите
се уште сила имаме
се уште зборови имаме
знаеме
дека патеката на заборавот е долга
мораме
како самоилови војници
кои со копјата светоста ја чувале
така ние
со перата правот да го бришеме
и бури ќе не попречуваат
и јами во понор ќе не влечат
и демони со кошмари ќе не мачат
и луѓе сверови со ставој ќе не полнат
знаеме
патеката е долга
но сила имаме
44
Зошто ли зошто
енигмата остана не решена
сокриена во човекот кој
ја знае вистината
длабоко остана
врежана во душата
дали му е тешко
дали има храброст
вистината да ја ослободи
и грев на душа да неноси
тајната негова закопана
со железо окована
и камења тешки напластени
годините поминаа
вистината остана не доречена
да ја ослободиме вистината
тајна железна стопиме
и тешки напластени камења
ги помериме,да ги осободиме
три души,три ангели
нека молња удри
камења расфрла
ја сакам вистина та на виделина
поминаа години
ниту молња удри
ниту камења расфрла
ниту вистина остана  решена
остана енигма 
како тајна вековна
45

не мислев
со зборовите што ги читате
духовите стари да ги разбудам
спомените болни да ги вратам
ти ме разбѕдија
со тресок страотен
прекор ми упатија
станувај
станувај ти мрзлив сонувачу
што во вистината се колнеше
што вистината ја бараше
станувај и време не губи
часот се наближува
часот што така долго го бараше
земиго перото в рака
и напишија вистината
не грижисе
некои
болка длабока ќе почуствуваат
зошто деноноќно од неа се кријат
некои
олеснување ќе добијат
евеги околу мене
воините на светлината
мечови во не*есен оган калени
знај носат
и секоја лага се миќни да ја пресечат
но и дар чуден ви носат
те*е
и како те*е сличните
приметего сега
и на другите покажетеим го
нека дарот амајлија ви биди
во дните идни
46
воините на светлината
клучот на вистината ни го дадоа
нам
кој времето
бесцелно не го трошевме
и просторот
бесцелно не го зафаќафме
ни кажаа
незнам дали во сонот беше
но глас како ехо дојде
и рече разбирливо
пишувајте неуморно
вие поданици на вистината
ако мастило снемате
реките бујни ќе ги претвориме
во темно и црно мастило
ако хартија снемате
облаците бели листови ќе ви бидат
пишувајте и ден и ноќ
стравот што ќе ви се доближи
со мојњи ќе го растераме
темнината со оган ќе ја распрскаме
и повторно
простор светол ќе ви дадеме
пишувајте
зошто ние воините на светлината гледаме
дека ве има многумина
не сте осамени
но некои се исплашија
од силата на зборот
и го оставија перото прав да го прекрие
но ним
потик ќе им дадеме
ете може*и сега
и тие да станат
воини на светлината
47
ова е првиот
од чекорите седум на број
сите се слични
еден на друг
ова го запишувам да се запамети
кога со клучот на вистината
братата на тајната одаја ја отклучив
видов
настани многу
и луца разни
во мигот што пред очи застана
видов
маса една и личности шест
беа различни
по боја и раса и вероисповед
но едно сите петмина сакаа
само еден зборуваше
чинам господар им беше
ви дадов пари бедници едни
и вие мислите среќни сте
ви дадов моќ очајници сте
гледам како деца си играте
во раскош се прпелкате зарем не
но сега слушнете добро
заповед ви давам
болка да нанесете
голема и страотна
болка што мајчино срце ќе скршите
болка што таткова надеш ќе закопате
ајде станете
земетиги ордите ваши
што ги слушам како вијат
што ги гледам како слинат
за плен да фатат
ајде вие бездушници
што и земјава не ве сака
празни сте
знаете добро
душите ваши во дворецот мој се
заклучени и запечатени
да ни ваши поколенија
не ќе можат да го отворат
одете и долг отплатете
48

Смртнику!Црни гаврану!
Разбуди се!
Сеуште не си разбуден
ослободен од твојот живот
од спокоен сон
нема да се разбудиш
незаситен ќе мируваш во него,
дали се сеќаваш на твоите гревови
или се криеш штом смртта те повикува
бегаш во својата бедотија
криеејќи се зад непризнавање
на твоето непостоење
признај во срцето,
душата твоја
ти постоиш во својот свет
свет на омраза,крвави раце
не разбуден живееш
во светот на омраза
49
кочиите не*есни се појавија
видов
громовникот ги тераше
со гласот што громогласен му беше
со лутина и гнев зборуваше
небото со секој збор го параше
земјата како дете трепереше
од тупотот на атовите бели
галоп галот страотен видов
глас слушнав
часот иде за покајување
часот иде за откривање
што тајни земја ги покрила
што етеги и оние кои неразбудени живеат
и бесцелно времето ги трошат
нека се плашат
тие што во гревот се кријат
и во својата бедотија бегаат
нека се плашат
тие што тајните ги кријат
часот е тука
само миг останува
гласници во ликови човечки пуштив
што вистина ќе кажат
вистина ви велам
вие смртници грешници вечни
што бесот вечен го предизвикавте
што богови земни сакафте да бидете
плашетесе од сонот
зошто тој не е ваш
бегајте од светлината
зошто таму не постоите
ви остана
вашето непостоење

57
простор ширен се отвори
души немирни видов
многумина беа
еден ми пријде
со глас растреперен проговори
глас што во се*е гнев носеше
погледајне ти скитику во времето
не има многумина
не требаше да скитаме
требаше да одиме по земја црна
и стапалки да оставаме
не требаше глас гневен да ни биде
требаше сал шепот нежен да  кажуваме
одмазда не бараме
но незнаеме гневот како да го смириме
тие луѓе нелуѓе
што со ноќта другаруваат
што со гавраните пеат
што  со ѕверовите спијат
и пирови сакаат
тие
тие не донесоа
тие просторов изгубен ни го дадоа
и немирни не сторија
58
а на земја црна и кутра
повторно луѓе нелуѓе евеги идат
газат
не не тупот страшен прават
и кон младоста гледам се настрвиле
ги води
четвртиот од петмината
воин чинам е
многуноќи вештини им  даваше
многу ноќи ги учеше
како младост се зема
евеги сега
на поход идат
идат крв свежа намирисаа
и само час им треба

петмината сега
повторно на трпеза седат
и смеата ги носи во идниот час
седнаа
за крвта да им ја принесат
вечерта нивна
задоволни се
поклоници многу имаат
и забавата нивна може да почне
многу храна во денови идни ќе им носат
многу гралово со крвје исполнети ќе им принесат
голема голема гозба се спрема
од вечерва
кога три грала ќе земат
и душа своја ќе си сладат
59

Немирни души,
јавачи во просторот
времето застана
во миг пресуден
дали своите гневови
дали своите јадови
во оваа време да ги оставиме
ослободени, свои луспи да ги отфрлиме
да ја соблечеме болката
ново руво облечеме
со светлоста божја конци златни
венец од љубов исплетеме
Тука сме ние
оставетене пуштетене
вашите солзи,  нашиот пат го затвараме
болката ваша не враќа кон вас
слушнете го шепотот наш
што во тишина го слушате
тоа нашите души молат
не плачете,не тагувајте
ние среќни сме во спокојот наш
спокојни мисли кон нас испраќајте
да се ослободиме,
слободен пат отвориме
не тажите,не плачете
ние среќни овдека ќе сме
со ангели играме и пееме

60
ова е ноќта што ја чекавме
ова е ноќта за која ве подготвувавме
ова е ноќта ваша
ноќ на песјите синови
ноќ на ѕверовите
олтарот го оставивме празен
недаруван е
смрта вечерва треба да ја подариме
и со крв граловите да ги наполниме
извика предводникот
кој беше петиот од петмината
во поход ве водам
што и вашите поколенија ќе се радуваат
земетиги косите
знам спремно се одамна
јавнетеги атовите црни
зауздани се гледам
времето ви бега
месечината ни е непријател
тргнувајте
и оганот адски посејтего
61
во мракот кога ги прекри
косачите тргнаа
и студенилото го понесоа
чекореа сигурно
по патеката
каде и другпат чекореа
предводникот ги предводеше
не се вртеше назад
знаеше дека го следат
следбеници негови беа
верни како смрта што ја носеа
ги изминаа домовите
полето и ливадите ги запоседнаа
со тивок глас им кажа
наближува часот наш
евеги
ви ги давам во рацете ваши
јагнињата три
носетеги на олтарот наш
и гозбата нека почне
тргнаа косачите во жетвата
искрите летаа насекаде
во домовите последни
домаќините главите ги криеа
и за навек стравот го собраа
завет се*еси си дадоа
да уста до гроба не отворат
само одвреме навреме
јаукот болен ќе се прилепеше на земјата ладна
и крвта од јагнињата со камењата се мешаше
пир беше ова
пир што петмина го смислија
пит што ордава го правеше
пир што студенило рашири
се до мајчиното срце
беше бог ја обдарил
претчуствуваше зло
кога гради ја стегнаа
утроба се вкочани
гласот во миг го снема
и нем крик во не*еси летна
само солзата жешка
беше брза и силна
да ехо створи
и ден денес одзвонува
жетва
жетва беше ова
арнаутска некој ја нарекоа
да се запамети
да не се заборави
62
гоподарот
задоволен чинам беше
во дворецот свој
со мрамор обложен
шампањско пиеше
здравица кажуваше
и само четвртиот од петмината
жедно зборовите ги пиеше
главата понизно ја ведеше
и тивко како за се*е мрмореше
што направив
во часот претходен слеп ли бев
во часот иден да би оглувел
крикови што ги слушам
знам дека е мајчин
грв голем носам
грев што и гробот не ќе ми го сака
земјата ќе ме исфрли
пци скитници телото да ми го влечат
орли месо да ми кинат
змии очи да пијат
грев голем носам
грев голем што мајчина љубов згаснав
да барам прошка несмеам
да одам во заборав и тоа е тешко
да молчам само тоа ми остана
господарот
задоволен чинам беше
балот еве весел е

63
Пискотниците и ден денес одекнуваат
постојано не опоменуваат
криковите болни да не се повторат
темните врати на злото да се затворат
64

Сеништата
во гнездото на минатото
заведуваат.
се размножуваат,
топлотен бран во иднината
бараат
развиток на темнината
обновуваат...
Свештеникот бесен
пред олтарот седи
во опседнатоста духовна
клетви реди...
Да би вас Господари зли
претворил во Али
бестрашни,
во срцето грутче земја што носат
во солзи пролеана
крвој искапена
  во митој опеана...
Да би вас Господари зли
престорил девојки мили
со става заносна.
  очи жарени- нељубени
   усни пијавици алови,
                 распеани-недопеани...
Дал'  тогаш
одмазда ваша
  ќе соголите
   ќе осветлите минати дни
    ќе прогледате низ не*еси сини...
Дал'  тогаш
срце Љубов што носи
  ќе плаче
   ќе реви
    од гради недопрени
     ќе истрга воздишки
                           копнежливи...
Копнежи по смртта ќе бидат
  душа невенчана
  тело нељубено-
   ќе се љубат заедно
    ќе се тешат беспрекорно.
Дал'  и тогаш
  срцето расечено,нелечено
   од сопствената крв ќе се пои...
Дал'  и тогаш
  НЕМА ДА ВИДИТЕ
  кој прв започна
  правди да дели?
  Одмаздата ВАША
    Е САМО ВАША,
  растргнете ја со заби остри
                                којотски
  ползете до изворот нејзин
                                крволочен
  ползете
  за да не се судрите
  со вашите демони...
Отворете ја книгата
  овековечена во судбината
   заробена во времето...
Ќе видите се што не сакавте да здогледате
ТОГАШ дојдете
ела,
убијте ми ја душава
што заталка во вашите џунгли
  што ВАС ВЕ ПРОКОЛНА...
Олтарот клетви ислуша
шепоти,
треперења предскажа
  раскажа...
за Свештеникот
  во обидот за спас што
    ја отвори Пандорината Кутија...
Не увидувајќи ни сам дал' зло
  ил'  добро му нанесе
на оние битија
за кои колнеше...?
         
                 13 : 26          08 Јуни 2008     Недела       
                                                                   
                                                                     - Славкова Славица –

74
Тишината нема зборува
таа го слуша и немиот
без јазик да е таа го разбира
срце ослушнува,пресушени солзи чувствува
насекаде е во нашите мисли
во нашите сонови,нашата тишина
знае за секое рането срце,душа
штом урлика крикот во нас
и секоја мисла искаена во тишина
и гнев загневен во нас
и крвта зовриена во вените
и секоја скрена солза во тишината
таа зборува,раскажува приказни
раскажува за болка насобрана
солзи истопени во душата
срце што крвари од јад
тука е и сомене вечерва
ми шепоти стихови нејзини
зошто само таа тишина знае
знае во суви очи река од солзи очи натопи
болка во душа растера,лек сон да се сони
крвта зовриена да смири,срце излекува
душа да смири,темна мисла расветли.
75
беше еднаш тоа
еден нивни сон кој беше стварен
со мечти исполнет
со нежности потполнет
и насекаде
воздишки жешки
беше тоа еден нивни сон
што ете во ноќта кога кобта шеташе
и слугите свои ги пушташе
беше тоа во една февруарска ноќ
не студенилото од ноќта не беше ладно
студенилото од кобта коски  кршеше
студенилото од кобта
сонови рушеше
студенилото од кобта
студенило направи
студенилото направи и сон еден
само минато да биди
не не беа многу сништа
студенилото
само спомени ги направи
спомени болни
76
Ајде синко станувај, после ручек дојадувај
те бараат,те викаат,
дали си тука да им кажам
или да те сокријам
само што те видов синко и пак ли да замиеш
само што бела кошула ти испеглав
топла постела ти спремив
сон да те фати,да ми одмориш
симни ги тие пусти чевли
измиј нозе изморени и натечени
цел ден не те видов
цел ден те мислам
син мој јунак сака да биде
арнаути  клети да гони
верен си ти сине мој
верен мил на мајка
остани не оди,одмори
Не мајко,верен ќе останам
свои другари не издавам
со нив во огин да е ќе одам
нив не ги напуштам
не ги пуштам сами да гинат
предавник не сум
јас сум јунак твој,јунак ќе останам
И,појде јунак тој
мајка не послуша
сестра што плаче не чуе
татко што колне не виде
другари тука сте,тука сум и јас
ајде заедно да чекориме
свои мајки да не осрамотиме
јунаци сме ние,не душмани ,предавници
Студена ноќ,студена црна ноќ
само сонце што се сокри
темни облаци земја покри
студени раце во коса ја греат
еве идат жетвари,идат млада крв да ожнеат
предавници замка скришум зготвија
млади деца покосија
млади неженети без пород оставија
не им треба,немаат деца
предавници во дупки сокрија
сега свои деца гледаат
пород нивен татко жив гледаат
бесрамници,млади деца во смрт пратиа
своите животи искупиа
сега и внучиња свои чекаат
за клетва нечија немарат
77
остана мајка сама
сама кукавица
дни црни како гердан да реди
остана мајка сама
сама кукавица
ноќи црни со солзи да ги бели
ех мори судбо
што клета си била
што проклета стана
машка снага обере
машка снага поклопи
зар таа снага беше за земја да ја поклопи
зар таа снага беше
земја да прими
зар таа личотија беше
земја да ја пие
зар таа личотија беше
во земја да спие
еве многу лета минаа
и пак мисли мајка
вчера сина на гурбет испрати
многу лета минаа
и пак мајка чека
сина на порти да тропни
лут од гурбет да се врати
мајка вода да му потури
раце да си замија
лице да си измија
пусто било само болка
мајка црна како кукајца
на полноќ повторно отслушнува
чекот познат да слушни
на калдрма што одекнува
мајка кукајца
дни празни реди
и судба клета  што и била
саде колни
78
Колни и солзи реди
колни душмани клети
што син и го предадоа,
што син предавници во земја ставиа
што смрт,смрт раѓа,
што зла крв нови жртви одведоа
што домаќин нејзин мир нема
што сестра без брат остана
што внук вујче го бара,во слики го гледа
што бело видело не гледа
што невенчана снаа без сакан остана
што живот врви не се сопира
што нови рани отвара
што мајчино срце препукна
што седи коси одпаднаа
за предавници што клетва не фаќа
79
Смртта рожба подари
анѓелски крила обдари
во мајчини топли одаи,
студени воздишки оддели...
Лелеави солзи пролеа...
80
Џинит повикан од неспокој
гнасни усни,отровни зборови
црнило во срцето и очите
Смртнику!Имаш ли душа?
Џинит е тука
повикан од темнина
демнее над твојата душа
Кутар човеку!Што те чека?
Џамии се молат,се тресе небото
Иџиминт!Црни јавачи доаѓат
млада девојка невинос ја губи
дете мајка,татко не препознава.
Сенка на злото налегнала,
месец потемне,дожд непаѓа,
земја моли,утеха бара
многу млади тела ќе покопа.
Крик во етер ќе исчезне
смртници крвава игра играат
фатени за раце коло непознато играат
Иџинит го собра својот плод на смртта.
Даница Петровска „08„
81
Смртта рожба подари
анѓелски крила обдари
во мајчини топли одаи,
студени воздишки оддели...
Лелеави солзи пролеа...
Тела погибелни
                студени
со нивна тага залеа
топлина да дарува...
Светот се руши
на нивни крила
морето солзно се суши
испари во прегратка не*есна мила...
Надежта останува -
вели народот човечки...,
НО,тоа што би рекле е нечовечки!
Не прашајте
        помилувајте...
почувствувајте
каде снегот бел се топи
црна земја каде пои...
каде реа облева
воздушни брани-
гнилоста од земјините пори
сонце бара
   за надеж се бори...
неблагодарници
не се наситивте
од реата,
затоа солзи роните
со вода полевате
  земјата која тела погибелни покрива,
за посилна реата да би била
во мирисите на ветва пајажина
да би се скрила...
Духот на надежта
            непотребно е повикан!

89
Клетви од души растажени
очи расплакани,раце склопени
за молитва не*есна,молитва нечујна
се разраниа колена од клечење
усни суви распукани,разгризани
грко суво капка надеж бара
надеж молитва да стаса
душа спокој да најде,
не,неможам да се сокријам
модро око ме гледа
клетви кажувам
се редат секој ден
омраза душа прекрило
омраза срце засенило
дај ми Господе
геови да неносам
со греови закопам
крвна освета не барам
барам правда
правда сакам да доделам
црн ѓавол ме обземал
ме растргнува,распарува
дај ми Господе
гревови да исчистам
од грешниците погрешна сум
што мисли темни јас носам
што душа правда бара
праведен си ти па пресуди
праведен си ти па одлучи
дали го разбудив заспаниот демон
сега се радува,во гревови ме става
омраза во срце да носам
со омраза твое име погазам
згази го демонот со твоите боси нозе
да не се радува
да немисли душа обземал
да несака повторно да ме посака
90

небото во сонот глас прати
ангел бел беше тоа
не мир да донесе на тажни очи
на свенати усни
кои се везден саде клетви кажуваат
вест вест голема носи
вест што срце со надеш ќе исполни
вест од не*еса
правдата е тука
правдата на крвници им стига
правдата крвници ќе ги најди
казната ќе ги стигни
не заборава небо
неказнети не ги остава
мир мир и трпение
еве сега пци крастави по казамати ги носат
телали силно името им го викаат
да се памти
да не се заборави
правдата е тоа
стигнува
и во сонот ќе ги гони
и мира нема да им дади
правда праведлива
што небо за ним ја чува
91
Распарана е душата
разделена на два дела
што уште чека правда да пресуди
што гладни,жедни не остава
само јадови,солзи и клетви
празна душа мир бара
да се осветли и тој ден
ден на правда
ден на судот божји
да се смири мајчино срце
правда за синот донесен
да не се размрдат коските
од тага мајчина
од сози во тишина исплакани
никој да не ги види
никој да ја слушне
ќе се расплака и татко и сестра
ќе се подсетат на стари рани
што господ им дал да живее
без сакан свој
лоша судбина,тешки сеќавања
на снага не видена
јуначка крв протечена
од четириесет и осум к*ршуми
од четириесет и осум рани
распаран,составен,закрпен.

92
Паднаа црвени рози
во глувотијата
на длабокиот гроб...
со нежен екот
отпоздравија солзен дожд,
кој по сонцето надежно
надвисна 'ko црвен грозд...
облаци магливи
                црни
                 поцрнети
од браздите измачени
                            мачни
на мајчино чело
молитви што редат...
во скутој топли
                  сестрински
нежност прогонуваат,
души невидливи седат
милост рануваат,
тежини даруваат...

       26 Јуни  четврток  02:25             -Славкова Славица-
93
плаче ноќва и тишината
плаче и бес низ мрак фрла
грла и клетви тешки збира
од гласови мајкини што доаѓаат
со лелек испратени
катадневни
наместо добро утро сега се тие
наместо добар ден сега се тие
навесто даобра вечер сега се тие
наместо добра ноќ сега се тие
клети ли денови
од клетници створени
од клетници донесени
од клетници оставени
клети клети клети биле
клети кко црна земја
клети како студој ладни
мрак клети да ги прекрие
студенило ладно да ги прегрни
клетници
клетници што мајка ги анатемисала
клетници што браќа ги испизмиле
клетници клети

утро рано
дожд и мисла се раѓа
дал и овој ден ќе биде празен
дал и овојден ќе биде тажен
дал и овој ден ќе биде клет
само славеј на гранка стои
спроти прозор мајкин
песна ангелска ете пее
во ноќта ангелите му ја кажаа
мир мир носам
мир во срце мајкино да се свие
мир мир носам
мир во очи мајкини да се свие
мир мир носам
мир во на мајкини усни да застане
мир мир носам
порака што така одамна се чека
вест вест е тоа
правдата ја најавувам
правдата што така мислевте ја нема
вест вест носам
о вие страдалници
о вие паталници
о вие тажалки
вест вест носам
правда правда евеја иде
не за сите
но и тие утре ќе ги стигне
сега се неколку
правда правда полека носам
о тажалке и паталке
знам знам
ова вест те*е среќна не те прави
знам те*е радосна не те прави
но правда иде
94

Дали донесовме правдина
дали со стихови утеха подаривме
мајки да не плачат,не тажат
но,мајко чија да си
слушни го нашиот глас,
глас на поетот
твојта болка ја носиме
твојте солзи ги чуваме
твојто  срце чувствуваме

еве,песни пишуваме
јунаци храбри величаме
арнаути во бездни ставаме
со црнила благословуваме
само црнила да гледаат
само тага да имаат
пород да немаат
семе гнасно да не проникне
клетви фрламе
пред Господ се молиме
мир јунаци да најдат
правдина дочекат
што во пекол ќе горат
нечисти души запалат

Нашите песни се напишани
со наши зборови славиме
со солзи оплакуваме
јунаци мили на мајка
јунаци храбри на татко
јунаци незаборавени
браќа и сесри тешиме

Дали е сон или јаве
ангели три на небо
бели пернати крилја
доаѓаат,тука се
да не подсетат
да ни кажат
правдина бараат
правдина за три чист души
95

Gi ima[e na iljadnici
sakaa da bidat stotina iljadi
itaa kon bezbroj
ostanaa desetici
kutrite tie
veruvaa slepo
slepo i pokorno
go qubea neizmerno gospodarot
koj ni[tovetnost im podaruva[e
praznotija im postila[e
so iluzija gi hrane[e
vo ponor gi frla[e
kutrite tie
zadovolni bea
od slepiloto svoe
i vosklici katadnevno izvikuvaa
molbeno baraa
u[te u[te
ne ima u[te
kutri
slepi
nasmeani
zadovolni
od bolnata iluzija
bolkata ne ja se]avaa
za bolkata @iveea
kutite slepci.

102

Тука се,живеат,возвишени се
господари се,бараат нивна правдина
споменици со орлови направат
јунаци нивни возвишат
слава арнаути бараат
војни злосторници
што уште барате
да потече уште крв
млади тела покопате
со слава крвна славите
глави од рамена вадите
болни души затруени
што учите,како господар го величите
дали вашиот господ сака крв
со млада крв џамии попрскате
или исечени глави на неа наденете
дали крвта потечена ,црни,жедни соколи напоите
дали го слушате небото,пораки читате
слушнете ги,прочитајте ги
сите ќе изгорите во пепел сторите
тој несака крв да потече
ниту одсечени глави закачени
ниту џамии со крв попрскате
слушнете,глувотија од омраза ја носите
погледнете,слепоста од крв негледате
мир не ќе најдете,ниту под камења затрупани
ниту во земја натрупани  нема да се сокриете
Господ е еден за сите,тој ќе пресуди
тој правда ќе подели,црни соколи ќе насети
103
Грешниците се воздигнаа
Праведните ги заборавија
Со прав и пепел ги прекрија
Ни збор за ним повеќе не кажаа
Во денот нивни
Што така осамен им беше
Што така монотон им беше
Не знаеа дека грешници се
Од гревот нивни
Но штом мрак ке се распостелеше
Меаните и крчмите
Беа боишта славни
Со подвизни невидени
Со битки нечуени досега
Војуваа тие така
Отсекогаш
Кога утрото со светлост ќе ги погалеше
И мамурлак глава ќе им обвиткаше
Одеа и мрмореа
Неразбирливо ни за се*е зборови
Грешници грешници се тоа

Само понекогаш
Кога скалило ново им требаше
На патеката нивна
На праведните се сеќаваа
И зборови славопојни тогаш кажуваа
Восхот истураа
И демек од делата нивни учеа
Во крвта што се пролеала
Луто и воинствено се колнеа
И Бога го бараа напомош
Сила да им даде
За правда да донесат
Грешници грешници беа тоа
Но сега и цинични стануваа

Ете такви беа
Тие грешниците
Кој и не знаеа дека се грешници
Кои мислеа дека се поправедни
И од ангелите
Кои одеа и сал немир секаде носеа
Кои одеа и сал лаги ширеа
Грешници грешници беа тоа
Но не го знаеа
Или може*и го знаеа
104

Правдино каде си
дали и нате*е ти исекоа јазик
или може*и скршија нозе
дали студен к*ршум череп ти погоди
или може*и плач мајчин уплаши
сокриена зад неправдината
собираш храброст да изустиш
да испуштиш крик и заплачеш
утеха кој ќе ти даде
дали неправдината
или може*и клетници црни
тие веќе се множат,пород прават
млади крвници со крваво млеко дојат
со зло свое чедо наранат
зборови арнаутски ќе учат
прва буква,прв збор
ОМРАЗА
СМРТ
дали сеуште ќе чекаш
правдина дали ќе донесеш
дали плач мајчин слушаш
дали гробови три слушаш
дали своето име правда заборави
или немаш јазик,дали го исекоа
дали своето чекорење застана тука
или немаш нозе,дали ги искршија
дали своето јас го заборави
или немаш череп,дали го здробија
ако сеуште си тука правда донеси
или твое име ќе се запали,ќе изгори
Господ нека пресуди
име дали да се слави
или со гнев го запали

105

а заробија чеди мои
клетниците правдата слепа
во окови ја оковаја
во пранги ја ставија
и роб сега им е
и слуга сега им е
стенка под ропство
ја стегаат оковите клетнички
збор од болка не може да изусти
еве времево мине
и таа гледа
а немоќна е
ја прелагаа тие со зборови славопојни
умееја тие во еден час
ја прелагаја и ја заробија
во подрум мемлосан
со влага трипрсти ја држат
на зид од дедо нивни ѕидан
оковите ги ставиле
и велат
слепа си и неможеш да не видиш
а сега и глува ќе те сториме
исто како ноќите наши
ќе те испустиме за навек
ќе те сотриме до полноќ
ги слуша и им се чуди
само еден збор им кажа
и навистина не ги прелажа
многупати ме врзувале
многупати по зандани ме носеле
многупати и на бесилка сум била
но сепак сум победила
слепа сум
како љиљакот
но сепак ги знам вашите лица
но сепак ги гледам вашите души
со црнила најгнасни сте исполнети
нека нека
знајте вие кутри души дека раката моја е долга
долга колку вечноста
зошто јас сум вечноста
не ја разбраа клетниците
не ја разбраа зошто се клети
не ја разбраа зошто се послепи од неа
106
Некој рече дека чул коњ како ржи
во глувата доба
од копитата на коњот искри летале
од ноздрите оган излегувал
од устата пења му се цедела
страшен бил и за гледање
коњаникот уште пострашен велат тие бил
задишан од јавањето долго
очите од ветерот што го шибал се рашириле
устите испукале бразди му се сториле
три месеци необричен та брада му се сторило
на грбот кошулата му се залепила од пота
незнаеш дали чизми има или калишта се тоа
сигурно преку барите идел
мечот поземја му се влечи
не знаеја а многумина го виделе
раскажуваат и легенди сега предат
но кога во ноќта го слушнаја сите разбраја
Треперете клетници вие
треперете сега
евеме дојдов
знам каде е правдата
знам зошто сте ја сокриле
прво главите ќе ви отсечам
и во дисаѓиве што празни ќе ви ги ставам
треперете зошто милоста не ми е позната
треперете
зошто прошката не ми е позната
не сум пратен да ви простам
пратен сум да ве носам со мене.
107
О клетници клети
Што души не ви се миросани
Што со вода крстена не сте попрскани
Зер вие мислите
Зер вие знаете
Што беше тоа милост
Та затоа сега милоста нема да ја сетите
Зер вие мислите
Зер вие знаете
Што беше тоа надеж
Та затоа сега нема на што да се надевате
Зер вие мислите
Зер вие знаете
Што беше тоа желба
Та затоа сега празни сте
Не слушате тропот коњски
Не слушате ржење силно
Глуви сте
Глуви сте оглувевте од лелеците многуте
Слепи сте
Ослепевте од злобата ваша
Не го гледате коњаникот
Не знаете
Не слушнавте
Не така одамна
Кога господарот важ зборуваше
Не го разбравте
Зошто не зборувате
Сал за урлици знаете
Ви кажа јасно и гласно
Коњаник ќе ви прати
Мислевте дека е награда ваша
Не знаете дека ве измами
Ве измами господарот ваш
Ве измами како и други што ги мами
Не ја гледате ноќта
Во темнина сте постојано
Не го гледате денот
Не знаете вие за зора
Им кажувате на поколенијата
Дека сте вечни
Дека сте бесмртни
Не ги лажете со илузии лажни
Болни ќе бидат утрата идни нивни
Зер не им кажавте
Дека и вие сте смртници
Смртници кои смрта ќе ги најде
Не го знаете
Но бргу ќе го дознаете
Мислите дека ако смрта ја носите на раце
Дека сте бесмртни
Тоа ви го кажа господарот ваш
Но смрта најсурова ви доаѓа
Посурова не можи да биде
Ќе го дознаете во часот што се наближува

108
Во дом еден
Што отсекогаш скромен бил
Сеуште надеш се чува
За правдата слепа
Се уште некаде во едно срце
Кое не злобно
Искра една свети
Свети тоа искрата на правда
За неправдата направена
За злото сторено
Срцето што се уште надеж гаи
Не е злобно
И смрта не ја вика за крвниците
Само правдата ја чека
Таа да биде судија
Која ќе пресуди како мисли
Денови минат
Бури доаѓаат и си одат
Сонцето пече и пржи
Студот стега и мрзне
Денови врват
Недели се редат
Месеци се прават
Кој во години се претопуваат
Но надеж не умира
Но надеж не гасне
Се додека виделина на око има
Се додека душа сила има.

109
Некој извикал:
Правдино каде си?
Дали ме заборави или остави
дали да те чекам или да тргнам
коси ми обелеја,брада до земја ми стаса
се скуткав,староста ме сигна од чекање
ќе легнам на земја да одморам
долг пат ме чека до дома
те барав ама не те најдов
легнат на земјата и заспал
кутриот за сон бил желен
сонот му падна на очите
во сон некој го довикува
-Станувај кога ти велам!
станувај не се откажувај
јас правдината на три чекори до те*е сум
уште три чекори и домене си
уште три чекори и светлост ќе видиш.

Сонцето силно засвети
старецот од сон се разбуди
свои стари коски исправи
вербата во него се затрепери
љубовта во него се  распламти
надежта во него не го заборави
правдината повторно ја побара
душата прогледа,од слепило отргна
правдината тука била,не се откажала
дали е тука до нас на три чекори
вербата во нас никогаш нема да престане
љубовта во нас никогаш нема згасне
надешта во нас никогаш нема да не напушти

ние имаме верба во нас која не води
ние имаме љубов во нас која не чува
ние имаме надеж во нас која не згаснува
а,што имата вие скотови
а,што имате вие црни соколи
црна душа, поцрна  од темнина
извадено срце што нечука
мртва душа на зло поклонета
каде ви е вербата,љубовта,надежта
се сокриле три сестри,три светињи
се сокриле од скотови од црни соколи
се сориле од вашата мртва душа
се сокриле од слепци,несакат љубов да видат

останете вечно во темнина
на вашиот слеп пастир слуги
осанете вечно во слерило
сонце да не ве огрее
ветер да не ве разлади
дожд да не ве испере
бел ден да не прогледате
поколениа да не дочекате
вашите имиња никогаш да не се изустат
вашите  црни имиња, крв  во заборав исчезнат.

117

Не тоа не се род човечки
изроди,во нив тече црна крв
задоени со црно млеко
ниту животни се
животните убиват за да се прехранат
тие не се ниту суштества
немаат ниту чувства и емоции
тие се убици
тие се црни демони
испратени од црнило
семе на зло да посеат
да жнеат млада крв
нивниот господар нахранат
сила негова зајакнат
моќ да му зајакнат
кутрите тие незнајат
мислат со сила ќе ги обдари
да царуват,вечност им ветил
кутри тие незнајат
кога ќе дојде судниот час
од нив ниту пепел ќе има
и нивна крв ќе ја исцица
во неповрат ќе ги испрати
кутрите тие незнајат
му треба нивната засенета душа
празен мозок,срце што нечука
од нив да стори вечни робови
души продадени,пакт со ѓавол потпишани
крвен данок,млади јагниња за колење
млади животи нему подарени
млади животи покосени
за едни пусти души продадени
кутрите тие незнајат
ќе се сруши царсвото нивно
од коски соградени
од млада крв пролеано
ќе се светат мајчини солзи
ќе се светат клетви проколнети
малкумина слушат
малкумина знаат
малкумина чувствуват
малкумина го гледат знакот
и да се покајат
правда не ги заборави
се на кантар ќе измери
на Севишен ќе покаже
да им суди и пресуди
црниот ѓавол во црнило ќе побегне
своја црна војска ќе предаде
ќе им се смее
свој отвовен поглед покаже
кутрите тие незнајат

118

денес средба чудна имав
на место каде врвеш немаше
сретнав старец белокос кој сам седеше
на клупата од крајот од паркот
седнав душа да соберам и мисли да средам
ме погледна во очи и знаеше дека треба да ми раскаже
рече
дете мое драго неси мој но исто како да си
ќе ти раскажам сторија една
не сакам да ти се случи ни те*е ни на сличните како те*е
од зборовите што ги слушав
морници ме полазија
косата мни се крена од ужасот што течеше од устите
раскажуваше и се везден тупаниците ги стегаше
со забите шкрташе
и немирно седеше
Пандора е нивната мајка
пандора ги роди арнаутите клети
со зло ги задојува
со зло ги храна катадневно
лагите им се најубави приказни што ги слушаат
крвта туѓа кога тече е најубавото нивно чуство
го сакаат хаосот
и анархијата постојано со се*е ја носат
се што е туѓо тие велат дека е нивно
и колку да им даваш сепак се незадоволни
нема крај на нивните желби изопачени
погледај
ја засука ногавицата
гледаш колкави дупки имам месо фали
со заби ми го кинеа и громогласно се смееа
не вриштев тогаш само заби стегав
побеснеа оти врисок не слушнаа
грбот со камите ми го ишараа
и имињата свои ги напишаа
сега ги носам постојано на се*е
и да сакам да ги заборавам
имињата нивни и во сонот ме потсетуваат
погледни
по два прсти на раце немам
со моите прсти пците свои ги наранија
и тоа им беше малку
па дете од колевка ми грабнаа
во оган го фрлија
велеја пците не сакале живо месо
немој синко велеше старецот
немој и кога спијат да им веруваш
немој никогаш грб да им вртиш
зошто тогаш смрта си ја викаш
сој клет е тоа
многупати потоа
во ноќите мои осамени
и бога сум го проколнувал
што силата ми ја зеде
само омразата ми ја остави
велеше честопати ангелот мој чувар
дека лично вратите на пеколот ќе им ги отворел
но што имам јас корист од тоа
кога тие мене пеколот тука ми го оставија
мојата болка е мала
и можам да ја контролирам
но сеуште навечер го слушам
врисокот на моето дете кога пламенот го јадеше
не те молам невели дека ти е жал
од сожалување веќе ми е мака
не те молам и ти невели дека гопод ќе им плати
не верувам веќе во неговата правдина
само го молам
и мене во пеколот да ме прати
барем таму можам во вечноста со нив да се борам
беше старотно да се слуша неможев солзите да ги сопрам
незнаев кој збор како утеха да му го кажам
само немо станав
и во храм на бога влегов
молитва кратка кажав
исполнимуја желбата гоподе и внесиго во пеколот старецов белокос
веќе го минал личниот пекол
а тој е пострашен и од подземниот пекол
119
Морници ме полазија
грло се стегна,
страв во мене одѕвонува
страотна приказна
чудна ли средба
дали е случајност
или судбина свои прсти пушти
сиромав човек
дете од колевка му грабнале
во огин гоставиле
бездушници
што сорта бевте
правдино што уште чекаш
правда донесувај
уште колку жртви треба да има
правда да донесеш
ме моболи душата
неможам да заплачам
болката ме растргнува
какви се не створови има
какви грдосии земја на свој грб носи
ги храни,
на уста рана да им излезе
вода да неможат да пијат
да неможат глас да пуштат
грклан сув да им биде
за капка вода пцовисат
змии отровници искасат
од нив псета да се наранат
ниту трунка жал
ниту трунка сомилост
и да молат за спас
не им верувам
не верувам на бездушни
копилиња пусти
кој ве донесе
кој ве сосздаде
проколнети сте
проклетници
вие душа сте немале
каква ли казна
каков пекол ве чека
вашиот пород сонце да недочека
само смрт да ги дочека
да горат во истиот огин
во кој гореше недолжна душа
во кој гореше и пепел се стори
од вас ниту пепел да има
ниту име арнаутско  да не се спомнува
ветер да го однесе
мир на испатена душа донесе.
120

здивот на смрта етего започна
полека полека чекор по чекор
пајаковата мрежа да ја плете околу клетниците
со секој ден нишка по нишка
нема да да дојде одеднадеш и да ги израдува
тивко и подмолне се вовлекува во вените
илузија на живот им дава
во лажни не*есни кралства ги носи
кралеви ги прави
патеки им гради со трње ги сади
не го знаат тие тоа
одат стрпливо мислат награда е тоа
еден човек што не*еше човек
но личеше на човек гласник беше
им даде хартија црна и пенкало бело
пакт да потпишат
со сопстената крв да го запечатат
не се сложија се побунија
не сакаа од сопствената крв ни капка да исцедат
мораа им кажа
ако сакате во кралството не*есно
ете таму 12 девици да ве служат
а вие на дивани да седите и смокви да јадете
морате од крвта да ми дадете
да ја има и на поколенија ваши да им ја покажам
не сакаа но мораа
дадоа и покаснио се покаа
но пактот беше склопен
не разбраа тогаш
не не прочитаа што потпишаа
дека само слуги верни ќе бидат
се побунија и сега гонители по нив тргаат
сега гонети се тие
клетниците клети сенки бледи станаа
здивот на смрта гавраните ги ги собира
евеги цели јата долетуваат
и на гранките гнезда привремени прават
црни гаврани црни души ќе колваат
црни гаврани црни очи ќе пијат
црни гаврани црна крв ќе локаат
некаим така им треба

сега и мајка кутра што осамено утро ја разбуди
некоја искра во око ставила
на сон и се јавил
ангелот нејзин
утеха мала идал и рекол
мајко ти за мене и за другите веќе бигор да не ставаш
мајко ти за мене и за другите солзи веќе да не рониш
мајко ти за мене и за другите спокојна да бидеш
еве видиме и видиги
овде ние спокојни сме
овде ние среќни сме
овде ние со песна дочекаа
овие пространства сега се недогледни
овие убавини сега со јазик човечки неможам да ти ги опишам
негрижисе знам дека не веруваш што зборувам
знам дека мислиш дека е ова само сон
и подобро да мислиш дека е само сон
но ги видовме ангелите правични
што правда делат како одат од тука
со стрпливост се наметна
и под наметката мечовите ги ставија
се ближи денот на правдата
се ближи часот на правдината.
121
Надеж сепак има
глас слушнав
го слушнавте сите вие
правдина сепак постои
уште малку и на слобода е
клетници се тресат
спас барат
но нема да побегнат
ќе зачекори човек
со четири рани на срце,
со четири рани на душа
клетници ке потера
громогласно ќе извика
јас сум слободен
правдина пресуди
соберете ги вашите сили клетници
ќе удирам немилосрдно
ќе ечи небото од вашиот крик
земја ќе се стресе
ќе ве проголта
уште еден чекор и тука сум
рај за моите очи и уши
правдина сепак постои
не се откажа,не потклекна

Вие тројца што во црни дупки лежите
долета ангел на бел коњ
освета ќе донесе
ќа плачат и молат клетници
милост за нив ќе нема
ќе горат во огин
и крикот нивен ќе го слушаме
но милост за нив ќе немаме
мајка ќе им расплаче
брат и сестра ќе колнат
гробови уште сега ги спремат
бели чаршави припремат
ја знаат тие вистината
го знаат тие добро
го знаат ангелот на бел коњ
кој за правда се бореше
кој за правда дел од живот даде
време е за правда
време е за освета
122

надежта наутро очи отвараже
надежта молби кажуваше
надежта денот го исплонуваше
надежта сонот го носеше
надежта беше таа која во срца неколку гнезда направи
секоја вечер ангел доаѓаше
и гнезда благословуваше
со благослов ги муливаше
и храна им даваше
да утре повторно сила имаат
и очи повторно отворат
само тој збор остана
само тој збор сега катадневно се шепоти
надеж дека правда очи ќе видат
надеж дека за працда уши ќе слушнат
надеж дека немир ќе смири
очи веќе се испија од солзи
на гроб што се заливаат
усни модри станале од болка што ги стега
кога купче земја секо утро гледаат
срце камен станало од болка
кога другари насмеани гледа
и тогаш ангел доаѓа
и созите ги собира во не*еса ги носи
ги чува на место едно
за зборови да бидат кога правда ќе дојди
ќе ги истури пред правдата
ќе и рече смело
мерија тежината на овие солзи
погледниги потоциве крв што течат
слушнија болкава што јачи во бескрајот
и тогаш кажи
ти правдино
која казна на клетници да им се даде
кола ли казна на клетници да и се одреди
ако мислиш смрт да им подариш
тогаш ти не си правда туку неправда
подарим о ти правдо правдино
самотија празна на едно место
со жица бодликава ти оградиго
со трње дворови ти посадиго
соби со мувла ти даим
постели со буѓа и влага ти напраим
нека им снага скапи
нека им младост венее
нека им време празно  врви
нека им душа со празнотија наполни
наместо музика ти гаврани викни
нека злокобно им гракаат секое утро
наместо насмевки
ти облаци околу нареди
темни темни како полноќ најстрашен направим ги
о ти правдо правдино
само ти остана што живот даваш
самоти остана што надеж храниш
123

129
луѓе зарем не го слушате јаукот
како кучиња бездоници сега скитаат
се кријат и од своја сенка се плашат
еве ги црните ангели
доаѓаат по нас
наш господар ги пратил
каде сега да се сокриеме
кога сме слепи
каде сега да се сокриеме
господар наш на рогови ќе не надене
утроба ќе ни извади
срце ќе ни распара
душа во огин ќе ни ја фрли
каде сега да се сокриеме
ниту земја не не сака
ниту шуми не не прибират
гранки по нас ќе удират
каде да се помолиме
никој не не собира
спас каде да најдеме
каде да преспиеме
каде да јадеме
во наши дупки да се заслониме
уште таму никој не не знае
уште таму никој не затропал
уште таму нога не стапнала
од правдина ќе избегаме

Мал е светот клетници пусти
од правдина нема да избегате
таа е насекаде околу вас
таа е насекаде во вас
во секоја пора
уште еден чекор и тука е.
130
Третата надеж
Најбесна беше и лутина голема носеше во се*е
Откако чекањето години се сторија
Прво беа недели
Така и зборуваа
Потоа беа месеци така и зборуваа
Еве години се сторија
И пак исто е и пак болка не се намалува
Неверува веќе надежта во зборови празни
Што за лажна утеха се даваат
Се изредија многу кои тоа го зборуваа
Како да учеа еден од друг
Со грижливост и внимание ги кажуваа
Небаре тие болката ја имаа
Велеа дека знаат како им е
А како знаат кога болка немаат
А како знаат кога земја не милуваат
А како знаат кога денови празни не врват
Не верува веќе третата надеж во зборови сал
И ангелите дојдоа и тие зборуваа попусто
Надежта скептик остана
Им кажа
Кога крвници ќе ги видам во пранги
Кога крвници ќе ги пгледнам во очи
Само еден збор да ми кажат
Зошто
Ете тоа да ми кажат
Зошто чедо невино ми зедоа
Што вина на се*е имаше за да го погубат
Што толку бесни на него беа да му срце распараат
Што толку бесни беа на него да му очи затворат
Ете само тоа сакам да знам
Зошто
Но кога одговор од нив ќе барам
Во очи да ме гледаат
Душата да им ја видам
Дали се мајкини синови
Или се песји синови
Дали се со млеко задоени
Или со отров нахранети
Ако се со млеко од мајка задоени
Тогаш нивна мајка да им суди
И млеко што ги доела проколни
Ако се со отров нахранети
Тогаш нека им небо суди и проколни
Сега нема ни клетва да фрлам
Само молитва на полноќ кажувам
И мир и спокој барам
Бесот што врие во надежта
На парчиња ситни ја раскина
Ситни како зрно песок
Бесот што врие во надежта
Во дамарот бигори и нареди
Бигори како карпа големи
Тежат и не се носат веќе

Нејсе
Еве сега на друм млад воин иде
Прво беше оратор добар
Збираше армада разна но силна
Прв тој заста напред
Рече и не пререче
Со песји синови со клети клетници битка ќе бие
Битка додека сила има во него
Рече и не пререче
Неимари сложни збрал
На место едно од луѓе далеку
Зандани им спрема
А таму на ридишта демони слава прават
Што уште една трпеза ќе имаат
Евего воинот сега коњаник станал
Бел коњ оседлал и во бој армада поведол
Рече и не пререче
Кога рече дека невина крв ќе освети
Кога рече дека мајкини солзи ќе наплати
Кога рече дека таткина болка ќе смири
Кога рече дека сестрин плач ќе го нема веќе
Рече и не пререче
Со викот на неимари им зборува
Побрзајте вие сонот сега избркајтего
Зандани спремни до утре напладне да бидат
Направетеги сврсти со бедеми де*ели
Да лелек нивни надвор не се слуша
Да око нивно зеленило не види
Саде сивило ќе им дадеме
Во празно како душата нивна ќе ги сместиме
Работете и снага не штедете
Со суво злато ќе ви платиме
Со сребро ќе ви доплатиме
Армада стројна во строј стои
И повикот го чека

131

Кој чека ќе дочека
кој бара ќе добие
ние чекаме и ќе дочекаме
ние бараме и ќе добиеме
правдина ќе дочекаме
правдина ќе добиеме
тука е не се крие
не гледа,ги гледа
нам ни праќа надеж
нм им праќа страв и трепет
нам ни праќаспокојство
ним и праќа немир
немир до лудило
сите се во безумие
сите се во хаос
чајџилници полнисе
полека пијат чај и дискутираат
ајде браќа да бегаме
но,како,каде
правдината насекаде е
Кукајте кукавици
чујте и почујте
долги години изминаа
сега е ред на вас да плачете
ве стасаа мајчините солзи
ве стасаа мајчините клетви
и правда ќе ве стаса
заб за заб,око за око
но ние не ви пресудуваме
ќе ви пресудат три гробови
три кртсови
три слики
на ним младост запишана
на нив свети имиња запишани
светото тројство
во име на отецот
синот
светиот дух
132
времето на клетници клети им е броено
времето им е ограничено
нема години веќе да се бројат во чекање
нема месеци да се бројат во чекање
сега остануваат уште недели
кој една кој пет
го знаат тоа
им е кажано јасно и гласно
им го кажа тоа господарот нивни
им рече не сте веќе галеничиња мои
ве пизмам ве мразам
ве падам на друмој одете и скитајте
глави во дупки пикнете
таму молчете
им ги дадов имињата ваши на праведници стројни
ве бараат и под дрво и под камен
кријтесе додека сила имате
немојте отпор да давате
зошто знаат и тие со кого имааат работа
нема трпези да ви постават
нема рујно вино да ве служат
песосани се веќе од мојата милост кон вас
крвта им ја зоврев со милоста моја кон вас
сега ве пизмам ве бркам
сега вие сте дивечот
внимавајте ќе ве ловат
ќе ве имаат на нишан
дивеч за отстрел сте сега
тоа да си го знаете
ќе ве требат кај ќе ве стретнат
како какуљ ќе ве чистат
на некои кој пизма ви имаат
како на змија главите ќе ви ги столчат
ете тоа да си го знаете
одете по друмој ве бркам подалеку од мене
одете и ако можете глави спасете
се сомневам дека ќе ги спасите
ликовите ваши на хартија ги ставија
гледам на секој гаваз му даваат да ве знаат
ни по улица не сте сигурни
ни во дворој ваши не сте сигурни
една ока злато за вас платив
ја зедоја некои ваши помлади браќа
рекоа некој ден главите ваши на тацна ќе ми ги донесат
ако ако така треба
не знаевте вие кога ве викна
дека и тогаш ве пизмев
одете сега и глави спасетесеи
ако можете
не барајте милост од никого
нема да ја најдете ве пизмат сите
одете одете и време мое не ми трошете.
133

Волци урлкат
земјата  се тресе
јауци клетнички слушам
над месецот завиваат
шумата ги гони
со гранки пат им попречува
шуморат реки за нив раскажуват
тие течат приказни раскажуват
клетници биле и останале
со крв имиња запишале
со омраза се хранеле
со смрт земја посипале
и сега се исти
кучиња скитници
дом немаат,туѓи грабаат
се што е убаво го сакаат
сакаат се освен нивна крв
за нив тоа е светост
за капка крв ќе убиат
и крв испиат
вампири,крвопии се тие
да бидеме како нив сакаат
нивен јазик да зборуваме
нивни имиња да ставаме
никогаш нема со таков јазик да прозборам
ниту со нивно име прекрстам
со демони јас спогодба да правам
никогаш,и јазик да ми искорнат
никогаш нема да презборам
никогаш мое име нема да прекрстам
јас следам ѕвездата
го следам патот нејзин
јас само во тоа име верувам.
134
волци од планина во глутница се збира
намирисаа клетничка крв дека ќе локнат
се збираат и со виеш крвожедност си зголемуваат
виат и крв во вени на клетници им смрзнуваат
пции скитници по улица евеги се збираат
и тие слушнаа дека клетничка крв можат да локнат
големи мали сите во глутница ги има
по сокаци одат во кошиња гледаат
по мирисот на душата зла ги бараат
по дупки влегуваат
по подруми одат
смрди и смрад шири душа клетникова
се крие и стрепи и трепери од страв
во дом се скриле во одаи се затвориле
мајка клетникова ја прашаат
мајко мајко што не роди што не проколна
каде ли сега мира да најдеме
каде ли глава да сокриеме
по улица со поглед не гледаат и сал смрта ни ја посакуваат
по сокаци не смееме
пци ќе не растргнат
во планина не смееме
волци ќе не разнесат на сите страни
во меани да одиме
та таму вино се точи и ракија се пие
лесно е некој да ти глава земи
после ќе речи виното го замајало
ракијата го опила
мајко мајко што клетва ли беше ова
или и ти си таква со душа проколната
та проклетија со раѓање ни даде
кажини сега каде ние да одиме
дал во бел свет
или во црна земја
мајка ги гледа и сеедно и е
и во земја да одите жал не мие
и во свет да одите жал не мие
ве родив за сој да си продолжиме
само толку имам да ви кажам
се родивте за да да бидете клети
се родивте за да бидете зли
таков ни е сојот
од деда прадеда ние даден
135

Вечно проколнети
и јас ваша мајка сум проколнета
да ве раѓам,да се множиме
кој ви е татко јас знам
кучиња до кучиња
ме силуваа сој да продолжам
брат негов во постела ме прикова
од постаро до помладо
твојот татко име да не му се спомене
свои стари коски врз мене ги истресе
смрдлива кожа по моето тело,
лигавици по моите усни
сој кучешки да продолжи
негови деца да раѓам
негова крв да не згасне
еве ве изродив
сој кучешки продолжувате
помешана крв од старо и младо
мислат вечноста ќе ја продолжат
еликсир на младоста
изроди невидени
изроди на нечиста крв
јас сум една од таквите
ќерка сум од нечиста крв
моја мајка ја силувале
од помал до постар брат
од татко на твојот татко
се испомешала крвта
нечиста крв е тоа
проколнети сме до века
нечиста крв да носиме
со нечиста крв се ородуваме
како сега да не завивате како кучиња
како сега да непосегнувате по крв
крвата за нас е светост
да пиеме туѓа крв
да јадеме туѓо месо
диви кучиња сме ние
нивна крв носиме
каде сега да се сокриете
нечиста крв од вас тече
волци ја чувствуваат
сега ниту слепиот пастир не ве сака
по нечиста крв не виде,
по нечиста крв не почувствувал
сега и тој од вас се плаши
доверба во вас нема
крвопии засекогаш крвопии
тоа е нашето проклетсво
проклети ќе сме довека
проклети каде и да отидеме
нечиста крв во нас завива
крвна освета затоа бараме
крвта ни е проклета
брат брата да убива
женски чељад за робови свои
да раѓаат нечиста крв
осум браќа и пет сестри
и уште два чеда усмртени
ќе раѓаме уште ние такви
милост за нас немаат
ние сме нивни робови
и баби и прабаби биле такви
кучешки сој раѓале
наши ќерки на изроди ќе им дворуват
на крв кучешка робови станат
штом е така клетва фрлам
женски пород да нема
да не се мачи кутрата таа
на кучиња диви роб несакам да биде
нивни деца да раѓа
крв нечиста да продолжат
синови кучешки несакам да се множат
саму нечиста крв да сеат
ете затоа сме проклети
ете затоа сме проколнати
затоа никој не не сака
верба во куче немаат
136
По макдами бели широки
Тргнале надежи три мира да најдат
Ни од ветер се исплашиле
Ни од сонце избегале
Ни од дожд се сокриле
Ветер ги шиба катадневно
Сонче ги пече и пржи
Дожд ги слива со капки крупни ладни
Одат и ни збор да писнат
Усни испукани и обелени ми ти биле
Одат и ни збор да писнат
Макадамиве со камења ситни што послани се
Нозете крвој им ги стори
Одат и ни збор да писнат
Поглед  ете ми ти пратиле напред
Во денови недојдени уште во белина
Ги води и сила им дава
Ги води и непоколебливи
Неверуваат веќе надежите три
Во зборовите славопојни што по меани се расфрлаат
Што виното ги кажува ракиата ги пее
Неверуваат веќе надежите три
Во тие луѓе зли
Кои само ликот на човека го носат
И со болката нивна се сладат
Многупати досега по рамења ги тапкаа
И намерно во место стоеа
На гради свои раце божем ставаа
Знаеме како ви е и ние болката ваша тука ја носеме
Не можеме да спиеме кошмари имаме
Ле*ецот бел сладок не ни е
Гледаме како крвници сега миротворци станаа
Надежите три одат и ни збор да писнат
Одат и знаат каде да одат
Место каде крвта се пролеа го бараат
Земја да допрат крв исушена и згрутчена да најдат
Во раце свои растреперени да стават
И душа што мира нема да смират
Ги мачи таа мисла долго долго
Им вели одете таму на тоа место
Крвта наша каде во потоци течеше
Стои уште таму никој не ја исчистил
Никој не ја собрал
Крвта ќе ги води
Крвта патоказот ќе им го кажи
Макдамамиве бели широки се со камчиња оштри послани
Надежите три одат
Одат и ни збор да писнат
137

На друга страна отспротива од ним
Седнал осаменик еден на мрамор бел
Стар од памтивека со писмо старо напишан
И за малкумина разбирлив
Го гледа мраморот и секој знак негов го пишува
На хартија своја го става
Му кажа глас еден да дојде тука
Писанието е претсказание за многу настани
И тука е одговорот на дилеми многу
И тука е одговорот на мистерии многу
Секој знак му рече на север име нечио е
Секој знак на исток е настан
Секој знак на запад место некаде е
Секој знак на југ претсказание е
Прво ти на мраморот седни да те слушне како зборуваш
Прашајго слободно не се плаши од студенилото негово
Ќе ти одговори во сонот твој
Прашајго и немај страв ти
Многумина пред те*е седеле на овој мрамор
Одговор секогаш добивале
Затвориги очите и само прашај слободно
Со десната рака доприго
Левата на гради ставија
Не се плаши од тоа што ќе го видиш
Осаменик сега сака да знае каде е крајот на крвниците тие
Ја стави десната рака на мрамот бел
Сега не беше ладен тој
Сал топлина  од него бликаше
Левата рака на градите и очите ги затвори
Стана прво мрак еден да по мог светлост се јави
На крилјата од орелот седеше сега
Го носеше во краишта за него чудни
Преку планини што дотогаш не ги видел
И морето евего сега
Го носи орелот и некоја насмевка чуствува
Времето застана  и никој тука не го мери
До пустина сега стасаа
Запре орелот ете тука
На височинка го сотави и за миг го снема
Само песок на сите страни осаменик гледа
Ниту човек да види ниту птица да прелета
Само жега страшна и купишта песок
Одеднадеш гласови слушна
Не тоа беа врисоци страшни и крикови болни
Виде многумина сега врзани
Еден позади друг
На рацете им ортоми од жица бодликава исплетени
На нозете пранги влечат од крвјишта направени
Камшици од сите страни ги шибаат
И во трк ги тераат да одат
Ветриштава што дувнале песокот го кренале
Очите им ги полнат
Грлото им го затињаат
На нозете немаат обувки
Да само испукани и крвјосани пети се гледаат
Ги тера гревот нивни осаменику знај
Беше еден глас одникаде
Ги шиба и мира на едно место не им дава
Кога треба одмор да имаат
Кога треба сон да сонат
Тогаш на песокот легнуваат со песок се покриваат
Во песок спијат жежок и врел
Етеа  сега казната нивна дали беше доволно што виде
Орелот се створи
Во место од каде што ме зеде ме врати
Ете тоа беше предсказание едно
Што мраморот ми го кажа